To co Państwo tu przeczytacie i zobaczycie, to mieszanina tego co wiemy o tajemniczych pojazdach z różnymi i często trudnymi do zweryfikowania teoriami, czy nawet rzekomymi dokumentami, rysunkami, czy nawet zdjęciami a także wspomnieniami tych którzy twierdzą że pracowali przy tych projektach.
Czy wiesz że …………
· W 1934 roku pierwszy swój lot odbył skonstruowany przez profesora Schumanna pierwszy eksperymentalny statek powietrzny RFZ-1 (Rundflugzeug-1). Prace finansowało i nadzorowało towarzystwo Vril. Niestety lot był bardzo krótki, pojazd wzbił się na wysokość około 50/60 metrów, po czym pilot utracił nad nim kontrolę i maszyna spadła na ziemię.
· Kolejnym pojazdem był powstały w 1937 roku RFZ-2. Miał około 5 metrów średnicy i nowe urządzenie emitujące pulsujące pole magnetyczne. Posiadał także małą pancerną wieżyczkę w której znajdowały się 2 karabiny maszynowe typu MG-34 7.92 mm. Wyposażono go w trzy wysokie nogi do lądowania o rozwidlonych końcówkach.
· 
W 1937 powstał prototyp RFZ-3, a w 1938 roku zbudowano mały pojazd RFZ-4, po czym kontrolę nad dalszymi pracami objęło SS.
· W 1935 roku Heinrich Himmler w 1935 stworzył organizację do spraw badań okultystycznych zwaną Ahnenerbe, którą na początku 1939 roku wcielono do SS. Gdy pojazdy tworzone przez towarzystwo Vril zaczęły odnosić pierwsze swoje pierwsze mniej lub bardziej udane loty, także SS włączyło się w program budowy latających talerzy. Powstała nowa grupa Black Sun (Czarne Słońce) a także równolegle placówka pod nazwą SS-E-IV (SS-Entwicklungsstelle-IV), która pracowała nad alternatywnymi źródłami energii. Zespół naukowców opracował już w 1939 r. rewolucyjny silnik elektromagnetyczno-grawitacyjny.
· Dalsze prace nad pojazdami były kontynuowane w północno-zachodnich Niemczech w miejscu zwanym Hauneburg. Od nazwy tego poligonu wzięła się nazwa Hauneburg-Geräte. Tak miały się nazywać kolejne pojazdy, jednak w czasie wojny nazwa została skrócona do Haunebu.
· W 1939 roku powstał pierwszy pojazd Haunebu I, który potrafił latać z niesamowitą prędkością ponad 4000 km na godzinę. Kolejne wersje osiągały nawet ponad 17.000 km na godzinę. Pojazd mógł przebywać w powietrzu do 16 godzin.
Hau I był uzbrojony w 8 cm działo w obracającej się wieży i 4 sprzężone
działka na stałe skierowane do przodu. Pierwsze loty nie należały do udanych, pojazd
zachowywał się mało stabilnie i kołysał się na wszystkie strony. Mimo tego odbyto około 50
lotów testowych, starając się po każdym locie poprawić wszystkie zauważone wady Haunebu
· Pod koniec 1942 r. grupie naukowcom udało się skonstruować Haunebu II. Wprowadzono wiele zmian. Udoskonalono napęd, zmieniono wygląd zewnętrzny. Pojazd dostał nowy napęd Thule-Tachyonator” wyposażony w cztery generatory elektrograwitacyjne – jeden duży umieszczony centralnie, trzy mniejsze służące do stabilizacji. Dzięki temu potrafił osiągnąć prędkość do 6000 kilometrów na godzinę, a teoretycznie nawet ponad 12.000. Lot mógł trwać około 50 godzin. Średnica pojazdu wynosiła około 30 metrów, a wysokość około 10 metrów a na pokładzie było miejsce na 10-20 osób. .
W sumie wyprodukowano według różnych źródeł od 6 do 10 Haunebu II. Pojazd został
skierowany produkcji seryjnej. Z dwóch firm Dornier i Junkers wybrano ostatecznie
Dorniera.
· Krótko przed końcem wojny powstał „Haunebu III,” który był olbrzymim pojazdem mierzącym około 70 metrów średnicy i mógł pomieścić na pokładzie do 30 osób. Haunebu III potrafił się utrzymywać w powietrzu ponad 2 miesiące. Maksymalna prędkość dochodziła do 12.000 kilometrów na godzinę. Pojazd testowano w kilkunastu lotach, a na początku 1945 roku Rosjanom udało się zestrzelili niezidentyfikowany obiekt latający, bardzo podobny w kształcie do Hau III. Po oględzinach rosyjscy oficerowie nie byli wstanie stwierdzić co to był za obiekt..
· Na 1946 rok zaplanowano stworzenie kolejnego Haunebu IV.
Ireneusz Piątek
Po więcej ciekawostek zapraszamy TUTAJ
