Najpiękniej zdobiony mebel domowy
Pierwsze kredensy znane już były w dobie wieków średnich. Od połowy XV stulecia we Francji po raz pierwszy ozdobiły one ludzkie mieszkania. W tym okresie zaczęły powstawać różne ich rodzaje. Były to dla przykładu kredensy proste oraz dressoir, ustawiane w rogu największego pokoju.
Specjalny mebel
Specjalny mebel, tak zwany „wysokopiętrowy”, to ten, który w Boże Ciało wystawiano przed dom nie tylko dla jego wyjątkowej ekspozycji wizualnej, ale żeby zademonstrować znajdujące się w nim srebra. W Polsce od momentu przechowywania w kredensie sreber rodowych nazywano go „domowym srebrnikiem”. Ilość półek znajdujących się w tym meblu, świadczyła o pozycji społecznej gospodarza posiadającego wspomniany kredens.
Tam była zastawa kuchenna
Od XVII stulecia kredens służył do przechowywania w nim zastawy kuchennej, rzadziej obrusów i prasowanych serwet. W XIX stuleciu drewniany kredens na dobre zadomowił się też i na wsiach polskich. Najczęściej składał się on z dwóch części. Pierwszą z nich była jego ogromna podstawa, która przypominała sporą komodę. Była ona wyposażona w drzwiczki, rzadziej w szuflady, i szklaną małą serwantkę.
A na dole
W dolnej części kredensu przechowywano kuchenne tekstylia i srebra, naczynia oraz sztućce. Kredens to mebel, w którym dobrze się mają talerze, miski oraz filiżanki. Jego wygląd najczęściej zdobiły boczne warkocze czy też fikuśne frezy.
Z przodu kredensu
Front kredensu najczęściej ozdabiały rzeźbienia oraz eleganckie metalowe uchwyty. Niekiedy kredensy posiadały gzyms u góry, w którym dość rzadko, ale się spotykało herb danego rodu, którego własnością był mebel. Najczęściej kredens był pokryty woskiem w kolorze jasnego brązu lub w odcieniach bieli. Niektóre modele kredensów na powierzchni miały modne przecierki kolorystyczne. Mebel ten miałróżną formę, mógł zatem posiadać wiele drzwiczek lub szufladek i półek. Kredensy mogły być w całości otwarte lub posiadać formę całkowicie zamykaną.
Kredens zawsze pozwalał zachować wszystko w należytym porządku. Jego zdobienia świadczyły o zamożności i guście gospodarzy.
Ewa Michałowska-Walkiewicz
