Czy wiesz, że…
w II Rzeczpospolitej prowadzono badania nad bronią biologiczną? Takie prace rozpoczęły się niedługo po otrzymaniu przez polski wywiad informacji o „kompleksowym programie opracowania broni zawierającej zarazki”, prowadzonym przez ZSRR. Pierwsze tajne laboratorium, pod kierownictwem Alfonsa Ostrowskiego, powstało w Warszawie w Instytucie Przeciwgazowym (ul. Ludna 11). Prace nadzorował kpt. Ignacy Harski. Prawdopodobnie początkowo zajmowano się bakteriami dżumy, cholery, nosacizny i czerwonki. Z zeznań Ostrowskiego wynika, że testy odbywały się na ludziach, głównie szpiegach ZSRR. Po wykryciu u radzieckich jeńców w Japonii ampułek z chorobotwórczymi bakteriami nastąpiła intensyfikacja działań. Nowym kierownikiem w 1933 roku został dr Jan Golba. Opracowano m.in. sposób przechowywania bakterii poprzez ich odwodnienie, sproszkowany jad kiełbasiany o dużej toksyczności czy metodę produkcji tyfusu na masową skalę przy pomocy sztucznej pożywki. W 1935 roku powołano do życia Samodzielny Referat Techniczny w Warszawie, aby umożliwić badania na jeszcze większą skalę. Prób nie przeprowadzano już tylko na szpiegach, zdarzały się przypadki rozpylania bakterii w stolicy (wg ówczesnych naukowców nie stanowiących zagrożenia dla zdrowia ludzi). Pod koniec istnienia II RP wybudowano laboratorium ze specjalną komorą hermetyczną, które mieściło się w twierdzy Brześć nad Bugiem. Po udanych próbach na zwierzętach, dowództwo odpowiedzialne za badania zażądało eksperymentów na ludziach. Dr Golba, potwierdził to w 1955 roku, dodając, że próby były przeprowadzane tylko na osobach skazanych na śmierć. Mimo wszystko do 1939 roku naukowcy nie zdołali stworzyć broni biologicznej, ale część z nich udało się po wybuchu wojny przedostać do Anglii i bardzo możliwe, że pomagali w tworzeniu brytyjskiej broni biologicznej, wypróbowanej po raz pierwszy na wyspie Gruinard u wybrzeży Szkocji w 1942 roku.
